ประเด็นสุขภาวะ

นับเป็นผลพวงต่อยอดจากโฮมสเตย์ เมื่อแขกที่มาพักได้ถือโอกาสเดินสำรวจวิถีชีวิตของบ้านเมืองปอนไปด้วย ความสุกงอมทางวัฒนธรรมที่มีอยู่ในตัว จึงได้ประจักษ์แก่สายตา แทบไม่ต้องปรุงแต่งอะไรเพิ่มเติม

จุดเริ่มต้นของการท่องเที่ยวภายในตำบลเมืองปอนมาจาก ‘โฮมสเตย์’ ซึ่งเรื่องนี้เราไม่ต้องเดินทางไปไหน แค่นั่งอยู่ที่โต๊ะรับประทานอาหารเช้าเท่านั้น

เราลาผู้ใหญ่ชาญชัย แล้วเดินเท้ากลับทางเดิม คิดถึงเรื่องเล่าที่ผู้ใหญ่เล่า ชวนให้นึกถึงผืนป่าข้างล่าง และที่อื่นๆ ที่เคยไปมา กว่าจะอนุรักษ์ต้องรอให้หายไปมากโข บางทีคติความเชื่อเรื่องความเกรงกลัวต่อธรรมชาติ ก็กลับเป็นเรื่องที่อินเทรนด์ในเวลานี้

เราแวะซื้อหาน้ำติดไว้หลังรถเผื่อกระหาย ก่อนมุ่งขึ้นสู่บ้านแม่ลาก๊ะ ซึ่งอยู่ห่างออกไปราว 20-30 กิโลเมตร ฟังดูเหมือนใกล้ แต่ด้วยเส้นทางหินลูกรังและเป็นทางชันไต่ขึ้น ทำให้เราไม่สามารถทำความเร็วได้เท่าไรนัก ทิวทัศน์สองข้างทางชวนให้เพลิดเพลินดี

ยามเย็นของวันที่เดินทางไปถึงนั้น ทางเทศบาลได้ดัดแปลงลานว่างหลังอาคารเทศบาลให้เป็นลานกิจกรรม มีเวทีพร้อม พระอาทิตย์ยังไม่ทันตกดี เยาวชน 6 ชีวิตกำลังบรรเลงเสียงเพลงเร้าให้คนเข้าร่วมงาน

ถึงตำบลเหล่าใหญ่จะมีความโดดเด่นด้านวัฒนธรรมภูไทซึ่งสืบสานมานานหลายช่วงอายุคน แต่ด้วยกระแสโลกาภิวัตน์ที่ไหลบ่าเข้ามาจากภายนอกได้สร้างความสั่นสะเทือนไปพอสมควร

ช่วงเช้าสายเที่ยงบ่าย เด็กๆ ร้องไห้กระจองอแง เพราะพ่อแม่ต้องออกไปทำงานนอกบ้าน บางคนถูกปล่อยทิ้งให้อยู่กับปู่ย่าตายาย ด้วยเหตุนี้ ในปี 2524 ผู้นำหมู่บ้านและชาวบ้านจึงรวบรวมเงินทุน เพื่อตั้งศูนย์เลี้ยงเด็กขึ้น

การดูแลรักษาผู้ป่วยในพื้นที่ให้กลับมามีชีวิตที่เป็นปกติสุขถือเป็นสิ่งสำคัญ แต่จะทำอย่างไรให้เขามีที่ยืนในสังคมได้สำคัญยิ่งกว่า หลังก่อตั้งกลุ่มไทเหล่าใหญ่ ห่วงใยผู้ด้อยโอกาส และกลุ่มจิตอาสาดูแลสุขภาพแล้ว

กลุ่มไทยเหล่าใหญ่ ห่วงใยผู้ด้อยโอกาส มีข้อจำกัดของกลุ่มที่เกือบทั้งหมดเป็นข้าราชการ จึงไม่สามารถตระเวนดูผู้ป่วยได้ทุกวัน อดีตนายกเทศมนตรี ฤทธิรงค์ ซองศิริ เลยมีความคิดว่า ควรจัดตั้งกลุ่มอีกกลุ่มขึ้นมารองรับและทำหน้าที่นี้โดยเฉพาะ